کجایند آنانی که اگر بودند، چه می شد..

گاهی اینقدر قلم و دفتر و وبلاگ و پست و مطلب کم می یارم برای نوشتن ..

یعنی ی تیتر ببینی این الحسن این الحسین.. بعد زبان قلمت باز نشه که بخواد ناله بزنه..

چون صبحش رفته باشی حرم .. یک هو ناغافل تو حرم ببرندت وسط دعای ندبه... ذوق کنی و بری خودتو اون جلو جلوها جا کنی ، چادرت رو بکشی رو سرت ، ندبه رو باز کنی ، یک هو مداح بخونه این الحسن این الحسین.. و تو عین ابر بهار گریه کنی.. چون خودشون دعوت کردن بیای ناله بزنی که کجاست حسن و حسین.. کجایند این انوار الهی.. و تو این فقدان عظیم را روی قلبت، ولو به لحظاتی، حس کنی..

خوبه اینجا هست که بشه کمی نوشت با فرشته ها.. فرشته های خوبم.. بودین و دیدین؟ مردم چه ناله می زدن؟ اشک می ریختن؟ دعا کنین فرج آقامون.. آقامون بیشتر از ما منتظره..   آقامون سالهاست منتظره.. من که چندی است بدنیا آمده‌ام.